3 desperackie próby, które podjął mój mąż, by pomóc mi schudnąć

Polub i udostępnij:

0

20

Czasami mam wrażenie, że osoby poznane w ciągu ostatniego roku patrzą na mnie z politowaniem i myślą sobie, że opowiadam bajki, kiedy mówię, że kiedyś ważyłam 50 kg. I największym wtedy moim problemem było to, że nie mogłam spać na pępku (brzucha nie miałam przecież w ogóle), bo przeszkadzały mi w tym wystające kości miednicy. Teraz już nawet chyba nie potrafiłabym zlokalizować tych kości. Są tak dobrze zabezpieczone, jak porcelana folią bąbelkową w trakcie remontu lub przeprowadzki. 

Od dwóch lat moja waga idzie konsekwentnie w górę, a ja nie przestawałam użalać się nad sobą. Trochę to wina moich problemów zdrowotnych, trochę zaniedbania, a w głównej mierze bardzo słabej silnej woli. Dlatego mój dzielny mąż, który ma jeszcze słabszą silną wolę niż ja postanowił mnie wspierać w trudnych chwilach i pomóc wreszcie schudnąć. Czy mu się udało? No oczywiście, że nie, ale za to jakich kreatywnych środków użył!

1. WSPÓLNE ĆWICZENIA. Próba podjęta dwa razy. Wiosną ubiegłego roku wydał majątek na kije trekkingowe i obciążniki na kostki (dla mnie kilogramowe dla siebie dwukilogramowe). Co wieczór, gdy tylko młodsza o 20 zapadała w sen, stałą trasą wzdłuż obwodnicy wyruszaliśmy, by wspólnie zadbać o naszą aktywność fizyczną. Miało być przyjemnie, miało być romantycznie, miały być szczere rozmowy i wymiana serdeczności. W rezultacie było:

On: źle trzymasz te kije… nie tak łokcie… no co ty robisz?

Po parunastu minutach:

Ja: Ej, nie leć tak… no poczekaj na mnie, słyszysz? … po co tak lecisz? … nie odzywaj się do mnie!

Do domu wracaliśmy z mniejszym badź większym fochem, w zależności od jego tempa.

Z początkiem lata z czysto technicznych przyczyn musieliśmy na jakiś czas odłożyć kije, do dziś na nie nie wróciliśmy.

Z początkiem września postanowiliśmy jeździć wspólnie na siłownię. Idealne rozpoczęcie dnia. Strasza do szkoły, młodsza do przedszkola, my na godzinę ćwiczeń, pół godziny sauny i w pełni zrelaksowani mogliśmy rozpocząć pracę. I tak było. Przez pierwsze dwa tygodnie września. Potem młodsza rozpoczęła pierwszą przedszkolną chorobę, którą skończyła na początku października. Kiedy już zebraliśmy się, by wrócić wyskoczyło coś jeszcze, potem druga i trzecia choroba i w rezultacie zrezygnowani tydzień temu rozwiązaliśmy umowy.

2. WSPÓLNA DIETA. Skoro ćwiczenia to musi być także dieta. Przecież wiem jak skutecznie schudnąć! Poprosiłam ostatnio męża, by wracając do domu kupił mi kilka marchewek (maksymalnie kilogram), bym miała smaczne, zdrowe i niskokaloryczne przekąski. Kiedy oddzwonił i powiedział, że spaceruje po Selgrosie wiedziałam, że nie wróży to niczego dobrego. Dostałam pięciokilogramowy worek marchwi pastewnej, która wychodzi mi już bokami i śni mi się po nocach, bo „przecież sama chciałam, a teraz leży i obsycha”. Podobnie było, gdy poprosiłam o kilka pomarańczy i dostałam piętnastokilogramową skrzynkę. Co więcej dzwonił przed chwilą, by poinformować, że zaraz będzie w domu i spytać, czy chcę kebaba. Nie chcę, zadowolę się marchewką! Foch!

3. WSPARCIE. Ostatnia desperacka próba. Powiedział, że chce pomóc, chce mnie wreszcie zmotywować, chce bym była zadowolona ze swojego wyglądu, choć sam uważa, że wyglądam tak samo jak dawniej (foch!). Obmyślił plan, że będzie wciąż mi dokuczał. Publicznie. Przy znajomych, rodzinie, obcych. Bo u znajomuych to podziałało! Na każdym kroku podkreślał, że przytyłam. Być może dałoby to jakiś efekt, gdyby wcześniej nie powiedział mi jaki ma zamiar. A może właśnie dzięki temu, że mnie uprzedził jeszcze żyje? Choć wiedziałam, że robi to specjalnie, to ta jego premedytacja była chyba jeszcze dotkliwsza. Udawałam niewzruszoną, choć wielokrotnie miałam ochotę się rozpłakać, ale wiedziałam, że to się skończy. Tak samo jak zapał do ćwiczeń, tak samo jak marchewka.

Teraz mam inny plan. Bo ten rok będzie rokiem wielu pozytywnych zmian. Tylko na razie nie chcę o tym mówić, bo boję się, że dopóki nie znajdę odpowiedniej motywacji, bo ona podobno najważniejsza, znów mi się nie uda.