Kiedy wszystko inne traci sens. Nawet blogowanie.

Polub i udostępnij:

0

20

Co jeśli dokładnie pamiętasz, jaki był powód założenia bloga, przed czym chciałaś uciec, od czego odwrócić swoją uwagę, i nagle twoje życie odwraca się o 180 stopni i zaczynasz odczuwać, że już tego nie potrzebujesz? Że od dziś wolisz zacząć żyć jak dawniej, choć wcale tego nie traktujesz jak krok w tył.

Często wspominałam, by sie nie poddawać, by pamiętać o konsekwencji i wytrwałości. Nie pamiętam tylko, czy pisałam kiedyś, że nie warto robić niczego na siłę. I w moim życiu właśnie nadszedł taki moment, w którym doszłam do wniosku, że ja bez bloga potrafię żyć. I wydaje mi się, choć pewności nie mam, że świat bez niego również sobie poradzi. Bo to, o czym teraz marzę najbardziej w ogóle nie jest związane z wirtualnym życiem.

Ja wiem, że to strzał w kolano, że dłuższa przerwa sprawi, że znów będę musiała zaczynać od nowa, ale zniknięcie z bloga i social mediów wiążę się z częścią mojego życia, której nie chcę odkrywać nawet przed większością znajomych. Jestem szczęśliwa. Tak po prostu, ale po cichu. Przestało mi się podobać to, że stałam się niewolnikiem społeczności, która wokół siebie gromadziłam. Szukając metod na szybki rozwój bloga dowiesz się, że musisz pisać regularnie, musisz udzielać się w social mediach, budować zaangażowanie. Wciąż coś musisz. A ja nie chcę musieć. Chcę cieszyć się, ze zmian, które powoli zachodzą w moim życiu. Chcę zmian, które dotyczą wyłącznie mnie, o których nie chce krzyczeć i czekać na doping. Zmian, które dają mi w oflajnie więcej satysfakcji i szczęścia niż liczba lajków.

Przez ostatnie miesiące ciężko pracowałam nad rozwojem firmy. Nad stworzeniem jej kolejnego odłamu, który sukcesywnie będzie się rozwijał zapewniajac mi nowe korzyści i możliwości. Głównie finansowe. Nie jest to jednak część mojej pracy, która wymaga internetowego szumu. Pracuję spokojnie, nie potrzebuję udzielać się ani pokazywać. Nie szukam wyznawców ani dowodów, że to co robię jest dobre i potrzebne. Zaczynałam zupełnie anonimowo i to właśnie ta praca przez długi czas dostarczała mi fundusze na dalszy rozwój. Teraz znów czuję, że potrzebuję anonimowości, potrzebuję skupić się na pracy, a nie zamieszaniu wokół niej.

Co zrobić kiedy blogowanie traci sens?

• żyj naprawdę. Jeśli blogowanie traci sens, bo nie widzisz możliwości dalszego rozwoju, brak ci pomysłu na siebie i masz wrażenie, że zaczyna kierować tobą presja zamiast pasji, lub podobnie jak ja, sięgasz po coś więcej niż to, co można pokazać swoim fanom – odpuść. Daj sobie czas. Zacznij żyć w realnym a nie wirtualnym życiu. Zamiast biec do parku, by zrobić zdjęcia pierwszego śniegu, którego zapewne jeszcze żaden z twoich fanów nie widział, idź tam, by oczyścić umysł, odpocząć, pokazać świat swojemu dziecku, taki jakim pokazała ci go twoja mama. Bez telefonu w dłoni.
• wypisz plusy i minusy. stwórz listę plusów i minusów, jakie przychodzą ci na myśl o blogowaniu. Na osobnej kartce wypisz wszystko, co miałaś w planach w związku z rozwojem bloga (tematy wpisów, konkursy, wydarzenia, spotkania). Zastanów się, czy mogą one zaczekać, aż powróci chęć do blogowania. Może się wydarzyć również tak, że stworzone listy zmotywują cię do działania i blogowy kryzys będzie zażegnany.
• spotkaj się z innymi blogerami. Takie spotkanie na pewno przepełni cię energią i być może poczujesz, że nie chcesz z tego rezygnować. Wybierz jednak towarzystwo osób, które zarażają optymizmem. Spotkanie z osobami, które podobnie jak ty stoją na rozdrożu może tylko pogorszyć sytuację.
• pozwól sobie zatęsknić. Zwyczajnie odpuść. Porzuć wszystko, co jest związane z blogiem. Zajmij się czymś innym. Sprawdź, czy po tygodniu lub dwóch zaczyna ci tego brakować. Taka przerwa może być dla ciebie prawdziwym kopniakiem, a gromadzona przez ten czas energia sprawi, że powrócisz w towarzystwie fajerwerków.

Jeśli skupiasz wokół siebie zaangażowaną społeczność, z którą łączą cię bliskie relacje możesz sobie pozwolić na zniknięcie. Na pewno wszyscy zdają sobie sprawę, że jesteś tylko człowiekiem, który podobnie jak oni, ma lepsze i gorsze dni. Poczekają na ciebie, bo wiedzą, że warto.