Uwierz, że to przeznaczenie!

Polub i udostępnij:

0

20

Czy wierzysz w przeznaczenie? Ja wierzę. Wierzę, że nic nie dzieje się bez przyczyny, że osoby, które spotykam w swoim życiu musiałam spotkać, musiały wpłynąć na to kim jestem i którą ścieżką podążam. 30 kwietnia kilka lat temu przekonałam się, że moje życie było wpisane w życie kogoś innego, że ten ktoś czekał na mnie pół życia, po to, by mnie odnaleźć i zmienić. I nigdy mi nie wmówisz, że nasze spotkanie było zbiegiem okoliczności. 

Wiosna była wtedy najpiękniejszą z wiosen, bo byłam w miejscu, którego i ja szukałam przez całe życie. Wiesz jak to jest czuć, że jest się dokładnie tam, gdzie się być powinno? Jak to jest, gdy ktoś bierze cię za rekę i zmienia kierunek twojego wiatru? I nic już nie jest takie samo, i nie będzie od tego właśnie momentu. Jak to jest iść po omacku, szukać swojego celu i nagle stanąć z szeroko otwartymi oczami nie mogąc pojąć jak udawało się żyć do tej pory?

To gdzie dziś jestem i co robię, to wszystko zasługa tamtej jednej wiosny. Podejmując z pozoru błahe decyzje budowałam fundamenty swojej przyszłości. Jedna, podjęta zupełnie inaczej decyzja, mogła sprawić, że byłabym zupełnie gdzieś indziej. Z poczuciem braku, pustki, niedosytu. Trudno jest więc żałować tych decyzji, skoro przywiodły mnie aż tutaj.

Osoba wtedy poznana zniknęła z mojego życia. Odegrała rolę i poszła inną drogą, może też trochę z mojej winy. Jednak każdego dnia myślę o niej i przypominam sobie własnie tamtą wiosnę.

Jesteś niebem obserwującym chmury. A wydarzenia, ludzie, sytuacje, to obłoki, które po nim przepływają. Tylko przepływają. Dlatego nie próbuj ich zatrzymać, bo na pewno odpłyną wcześniej czy później. Gdy przytrafia ci się coś pięknego albo bolesnego, powinnaś zrobić krok, odstąpić od siebie i popatrzeć z dystansu. Ludzie, ktorych kochasz, to właśnie takie chmury. Są na twoim niebie dłużej lub krócej, ale nigdy na zawsze.

Gdy przypominam sobie jak silne prądy przez wiele lat pchały mnie w stronę tej osoby, nie mogę mieć wątpliwości. Wielokrotnie słyszałam z ust koleżanek „skąd mam wiedzieć, to on jest mi przeznaczony?„. Jeśli nie masz pewności, możesz mieć pewność, że nie jest.

Dzisiaj jestem silna. Gdyby przyszło nam się znów spotkać nie wywarłoby to najmniejszego wpływu na nasze życie (tak myślę), bo swoje role już dawno odegraliśmy. Być może popatrzylibyśmy na siebie z wdzięcznością, być może udalibyśmy, że się nie znamy, ale każde z nas w chwilach refleksji dziękuje w myślach za pomoc jaką sobie wtedy ofiarowaliśmy. Jestem tego pewna.

Czy miałaś kiedyś wrażenie, że ktoś pojawił się w twoim życiu w odpowiednim czasie z określoną misją? Może to być nowa przyjaciółka, czy zupełnie ci obcy mężczyzna siedzący z gazetą na przystanku autobusowym w deszczowe popołudnie. Że wystarczyło jedno zdanie lub gest, które sprawiło, że coś się w tobie odmieniło. Czy myślałaś kiedyś o tym, że ta osoba przebyła równie długą podróż, co ty, by znaleźć się w tym samym miejscu o tym samym czasie i nie jest to wcale zbieg okoliczności, że wasze drogi się skrzyżowały? Uwierz mi, moja historia jest najlepszym dowodem na to, że przeznaczenie istnieje, musiałabyś jej tylko uważnie wysłuchać.

cyt. Danuta Dowjat „Jak obłoki”